Van noord naar zuid

Hoewel ik het echte noorden van Vietnam een paar dagen geleden al achter me heb gelaten, ben ik gister écht naar het zuiden gegaan. Met de bus reden we over de oude landgrens tussen oud-Noord- en Zuid-Vietnam. Best een raar idee dat dit land een paar decennia geleden nog in 2en gesplitst was. Ik moet zeggen dat ik dat de afgelopen tijd ook wel heb gemerkt. De oorlog met Frankrijk en Amerika en de splitsing van het land zijn nog overal (stil) aanwezig. De laatste 13 dagen waren mijn eerste helft in Vietnam en het was erg bijzonder, maar tegelijk ook iets heel anders dan ik ervan had verwacht. Ik had me voorgenomen om deze blog eerder al te schrijven, maar ik ben heel druk geweest en heb ook momentjes gehad dat ik het even niet meer leuk vond hier. Het leek me leuker om een positieve blog te schrijven dan alleen maar negatief te zijn, vandaar dat hij er nu pas is.
Mijn trip hier begon 13 dagen geleden in Hanoi. Ik was toen al 2,5 in Azië, maar toen kreeg ik pas echt het idee van een cultuurshock. Ik weet nog hoe ik me 3 jaar geleden in Bangkok voelde, de eerste keer in Azië: helemaal overweldigd door alle drukte en chaos, viesheid en cultuur. Dat moment beleefde ik opnieuw in Hanoi. Deze stad is een grote chaos, er wordt overal continu getoeterd, de voetpaden zijn onbegaanbaar door alle geparkeerde scooters, de geuren komen op je af… Na Laos had er voor mij geen groter verschil kunnen zijn. Zo rustig als ik me daar voelde, zo gek werd ik hier van de drukte. Hanoi was wel heel bijzonder. Mijn hostel lag in de ‘Old Quarter’, het oude deel van de stad. Elke straat heeft zijn eigen specialiteit; sleutels, schoenen, metaal, kleding, pruiken. Je noemt het maar en er is een straat voor. Het typische beeld wat ik bij Hanoi had, was er ook in werkelijkheid. Overal scooters, maar vooral de vrouwtjes met de rieten hoeden op, op fietsen die zijn volgeladen met van alles. Mijn eerste dag in Hanoi heb ik meteen al veel gedaan. Ik ben eerste naar een enorme kathedraal geweest. Wat een raar gezicht midden in zo’n Aziatische stad! Dat was de invloed van de Fransen: de kerk staat er al een tijdje en is door de Fransen gebouwd. Ook ben ik naar ‘Maison Centrale’ geweest. Dit is een oude gevangenis, gebouwd door de Fransen om Vietnamezen gevangen te houden. Dit ging vooral om politieke gevangenen, zowel mannen als vrouwen. Om daar rond te lopen was best heftig, aangezien de gevangenen behoorlijk slecht behandeld werden en vaak ook de doodstraf kregen. Midden in een van de oude kamers stond een enorme guillotine, waarmee de Fransen dus ook echt mensen van het leven hebben beroofd… Later, nadat de Fransen Vietnam hadden verlaten, gebruikte Noord-Vietnam de gevangenis om Amerikaanse oorlogsgevangene in op te sluiten. Ironisch genoeg noemden de Amerikanen het ‘Hilton Hanoi’, omdat ze er prima behandeld werden als gevangenen. Tenminste, dat is wat de Vietnamezen er van maken, het is pure propaganda. Allerlei foto’s die Amerikanen laten zien met een grote lach op hun gezicht alsof ze de tijd van hun leven hebben, zijn allemaal in scene gezet. Als je naïef bent en er verder geen onderzoek naar zou doen, lijkt het echt alsof het een paradijs was. De Amerikanen die na de oorlog naar huis keerden, hebben echter andere verhalen verteld. Van propaganda weten ze hier in Vietnam veel af, waar ik nogal ziek van word.
Naast Maison Centrale ben ik typisch Vietnamees huis geweest in het oude deel van de stad. Het is gerestaureerd, maar leuk en interessant om te zien hoe de Vietnamezen leefden en hoe de indeling van hun
oorspronkelijke huizen was. Als laatst ben ik naar het Vietnamees historisch museum geweest. Het museum zelf was nogal saai, maar buiten het museum hadden Vietnamese scholieren een project opgezet om mensen (buitenlanders) meer te leren over Vietnamese tradities. Zo heb ik leren bamboedansen en met een blad een sprinkhaan leren vouwen. De scholieren was heel enthousiast en vonden het leuk om meer over de tradities in hun Vietnam te vertellen, wat het voor mij erg leuk maakte om naar ze te luisteren. Op mijn weg terug naar het hostel liep ik langs een klein meer en tot mijn verbazing reden er geen voertuigen op de weg. Deze was overgenomen door honderden voetgangers. Blijkbaar zetten ze elk weekend het hele gebied rond dit meer af, zodat mensen hier kunnen lopen, zitten en kunnen genieten van een stukje Hanoi zonder het chaotische verkeer. ’s Avonds ben ik nog naar een weekendmarkt geweest, die niet leek op te houden. Na een tijdje ben ik maar weer omgekeerd en lekker mijn bed ingedoken, om alle indrukken nog even te verwerken.
Op mijn 2e dag heb ik het iets rustiger aan gedaan en ben ik naar het Ho Chi Minh mausoleum complex gelopen. Ho Chi Minh wordt in Vietnam, vooral in het noorden, als een held gezien. Hij leidde de Vietminh: de onafhankelijkheidsbeweging van de Vietnamezen tegen de Fransen. Onder leiding van Ho Chi Minh versloeg de Vietnminh de Fransen in 1954, hij was de president van Noord-Vietnam en vocht hard voor de vereniging van Noord- en Zuid-Vietnam. Het Ho Chi Minh mausoleum complex is enorm en heeft onder andere een museum over Ho Chi Minh en zijn rusthuis. Maar misschien wel het meest ‘belangrijke’ van allemaal: zijn lichaam ligt opgebaard in het mausoleum. Ik was er op een maandag en om de een of andere reden hebben ze in Hanoi besloten om bijna alle bezienswaardigheden dicht te gooien. Om eerlijk te zijn had ik zijn lichaam ook niet willen zien. Ook ben ik op die dag naar de ‘Temple of Literature’ geweest. Dit is een van de oudste tempels in Hanoi, maar helaas is een groot deel gerenoveerd nadat het in de oorlogen is verwoest door bombardementen. Toch was er nog een origineel deel. De tempel was onder andere een universiteit en zo’n 1.000 jaar oud. Het ziet er allemaal erg Chinees uit, omdat het nog stamt uit de tijd dat Vietnam nog in handen van de Chinezen was. Dit is ook te zien bij veel andere tempels in Hanoi en de rest van Vietnam, ze zijn allemaal heel verschillend van de tempels in Thailand en Laos. Op de laatste dag heb ik niet al te veel gedaan of gezien in Hanoi. Elke keer dat ik naar buiten ging, werd ik gek van al het getoeter en het drukke verkeer. Ik heb wel wat door de stad gelopen, maar verder heb ik niks gedaan. Ik was blij om die avond nog weg te gaan naar de volgende plek: Dien Bien Phu.
Omdat het een busrit van 9 uur was, had ik een nachtbus geboekt naar deze plek. Dit zou mijn eerste nachtbus ooit worden hier in Azië en ik was benieuwd. Het moment dat ik de bus instapte, moest ik even wennen aan waar ik de nacht zou spenderen. Er waren drie rijen met een soort stapelbedden in de bus, waarop je zou liggen. Dat was in ieder geval beter dan de stoel die ik verwacht had. Wel waren de bedden erg smal en wat nogal bijzonder was, was dat een groepje Vietnamezen in het begin van de bus zat te kaarten voor geld en zat te roken… bah! Gelukkig was ik samen met 3 andere reizigers, dus met hen heb ik ook gezeten. Het was een bewegelijke busrit, waarbij ik niet al te veel heb kunnen slapen. ’s Ochtends vroeg kwamen we aan in Dien Bien Phu, een stad waar in het algemeen niet al te veel toeristen heen gaan. Er was eigenlijk maar 1 reden voor mij om deze plek te zien: dit is de plek waar de laatste slag in de oorlog tussen Vietnam en Frankrijk was en waar de Fransen hebben verloren. Ik moet zeggen dat het een hele bijzondere en interessante plek was om te zien, vooral om die geschiedenis. Er was een museum over de oorlog (natuurlijk ontzettende propaganda voor Vietnam), er was een oud-Franse positie te vinden en een enorm overwinningsmonument. Naast deze bezienswaardigheden, was er in de stad zelf niet veel aan. De dag die ik er had was meer dan genoeg. Na Dien Bien Phu was het tijd voor Sapa, een plaats helemaal in het noorden van Vietnam, vlak bij de grens met China. Sapa staat bekend om de omgeving en de etnische groepen die in de omliggende dorpen wonen. De busrit ernaartoe was al een heel avontuur. Ik was de enige westerling in het minibusje, waardoor ik meteen al een interessant persoon voor de Vietnamezen was. De weg was door de bergen en het was soms beten om maar niet naar buiten te kijken, wilde je je nog een beetje veilig voelen. Langs de weg waren kippen, koeien, geiten, honden en ganzen te zien en een paar keer werd er hard op de rem getrapt voor een paar overstekende koeien. Het was een enorme opluchting om in Sapa aan te komen. Ik verbleef echter niet in Sapa zelf, maar in Ta Van, een klein dorpje net buiten Sapa. Het lag midden in de bergen en tussen de rijstvelden. De omgeving was echt prachtig, wat een plek om wakker te worden! De dag die ik in de omgeving had, ben ik zelf op pad gegaan. Ik heb de omgeving verkend en ben naar wat dorpjes gelopen, waar je de vrouwen nog in de traditionele kleding ziet. Ondanks dat spreken ze wel goed Engels en komen ze letterlijk achter je aan rennen om je dingen te verkopen. Dit maakte toch dat de sfeer een beetje weg was en het authentieke er helemaal vanaf was. Gelukkig heb ik nog wel kunnen genieten van de omgeving. Helaas begon het in de middag behoorlijk hard te onweren en te regenen, waarna het niet meer ophield.
Diezelfde avond had ik opnieuw een nachtbus, nu naar Catba Island. Dit is het grootste eiland in Halong Bay, in het Noordoosten van Vietnam. In Halong Bay liggen meer dan 3.000 eilanden in het blauwe water. Cat Ba island was een leuke plek om even te zitten, met wat kleine baaitjes om te verkennen en natuurlijk in een prachtige omgeving. In de avond, toen ik wat wilde gaan eten, werd ik door de familie die het hotel runnen, uitgenodigd om met ze mee te eten. Superlief, heerlijk eten en een hele eer om met een Vietnamees gezin mee te mogen eten. Mijn 2e dag op Cat Ba heb ik een boottocht gedaan door de omgeving. Deze bestond uit varen langs ‘fish farms’: deze hebben ze gewoon in de zee, afgezet met wat hout en netten en naast de fish farm het drijvende huis van de eigenaren. Na een mooie boottocht door Lan Ha Bay, hadden we de tijd om de kajakken. We stopten met de boot tussen wat rotsformaties en konden om de eilanden heen en eronder door kajakken. Dit was ontzettend leuk en een hele andere manier om de eilanden te zien, al helemaal als je er onder door gaat! Ook zijn we naar een plek gegaan waar we het water in konden springen om te zwemmen en te snorkelen. Het was regenachtig, bewolkt en het water was koud, maar goed: ik was er nu toch en ben het water ingesprongen. De laatste stop van de dag was op ‘Monkey Island’ en de naam zegt het al: dit was een klein eilandje met heel veel aapjes! We kwamen aan op een prachtig strand en ze waren al meteen te zien. Er werd wel geadviseerd om bij de apen uit de buurt te blijven: ze zijn brutaal en ze zijn wild. Natuurlijk deed niet iedereen dat en er was een aap die achter mensen aan rende. Er gebeurde verder niks, maar beetje dom.. luisteren kan ook moeilijk zijn. Op dit eiland ben ik ook naar een uitzichtpunt gelopen/geklommen. Een groot deel van de route was over rotsen, waarbij je zelf maar moest bedenken hoe je omhoog ging komen. Op mijn slippers was dit een nog grotere uitdaging, maar prima te doen. Al met al was het een leuke dag, met een gezellige groep mensen op de boot en een geweldige omgeving!
Na 2 dagen Cat Ba was het tijd voor een nieuwe bestemming: het Phong Nha-ke Bang National Park. Nu 3 keer raden hoe ik daar naartoe ging… met de nachtbus! Het was weer feest en dit was de avond dat ik het helemaal gehad had met alles in Vietnam. Tot dan toe viel het me tegen: de mensen, de steden, de omgeving, het eten en het vervoer. Maar deze bus was voor mij even het toppunt: hij was vies en oud, er was geen deken, ik moest persé op een bovenste bed gaan liggen (terwijl er beneden nog vrije plaatsen waren), de riem kon niet vast en de buschauffeurs spraken geen woord Engels. Het was een hele lange en vooral slapeloze nacht. Mijn aankomst in mijn hostel in Phong Nha was wel een warm welkom. Het personeel was ontzettend aardig en ze hadden een puppy en een kitten, te lief! Ook was mijn bed meteen al klaar en kon ik meteen even bijslapen. De set-up van het hostel was leuk gedaan: alles was van hout gemaakt, de kamers hadden maar 1 stapelbed en in plaats van een deur, was er een gordijn waarmee je je kamer ‘dicht’ kon maken. De sfeer in het hostel was ook super en de omgeving was de mooiste waar ik tot dan toe geweest was! Het Phong Nha park staat bekend om de oudste karststenen bergen in heel Zuidoost Azië. Met de rijstvelden daartussen was dit een prachtig gezicht. In het park zijn ook veel grotten te vinden, waaronder de grootste grot van de wereld (die tot nu toe ontdekt is). Een trip naar deze grot moet je helaas al een jaar van de voren boeken, duurt 4 dagen en kost je 3.000 dollar. Ik heb het daarom maar bij de andere grotten gehouden, die ook gaaf zijn. Op de dag van aankomst ben ik naar de Phong Nha grot geweest, waar je alleen met een bootje via de rivier kunt komen. Je vaart de grot in en kan er ook een stukje doorheen lopen. Ik vind grotten sowieso al iets hebben en dat bootje maakte het alleen nog maar leuker. Op de 2e dag heb ik iets gedaan waarvan ik niet had verwacht dat ik het ooit zou doen: een scooter gehuurd en zelf gereden! Er waren wel tours door het park, maar deze waren ontzettend duur en ik hoorde dat het een hele gave route was om met een scooter te doen, dus daar ging ik dan. Het ging verbazingwekkend goed en voelde heerlijk! Stoppen waar je wilt om een foto te maken, lekker cruisen en genieten van de omgeving. Onderweg ontmoette ik 2 Canadese meisjes met wie ik de hele dag gespendeerd heb, dus ik was ook niet meer alleen. We zijn gestopt bij de Dark Cave: een behoorlijk donkere grot (dat zijn ze volgens mij allemaal) waarin er een natuurlijk modderbad was. Via een zipline gingen we naar het begin van de grot. Eenmaal in de grot was het een stukje lopen door nauwe gangen, waarna we bij het modderbad terecht kwamen. Klinkt niet al te lekker, maar grappig was het wel. Zeker omdat modder een hoge dichtheid heeft en je dus amper rechtop kan staan: je wordt telkens omhoog geduwd door de modder (te vergelijken met heel zout water) en je kon er dus ook heerlijk relaxed in drijven. Na het modderbad kon je even in de grot zwemmen om de modder van je af te spoelen. Vanaf de uitgang van de grot, voeren we een stukje met de kajak, terug naar het begin. Hier kon je een zipline doen waar je hing en jezelf kon loslaten boven het water, heerlijk verfrissend! Het was namelijk een hete en zonnige dag, waar we geluk mee hadden. Normaal gesproken is het bewolkt en wat regenachtig in het park. Van dit weer hebben we volop genoten! De weg terug op de scooter (de rest van het rondje) was adembenemend mooi. Overal bergen bedekt met bos, rijstvelden tussendoor en dus geweldige uitzichten. Het beste van allemaal? Ik heb de eerste keer ooit op een scooter helemaal heel overleefd! En dat in Vietnam.
Gister ben ik weer wat verder naar het zuiden getrokken en ben ik, zoals ik al zei, de oude grensovergang van Noord- en Zuid-Vietnam overgegaan. Het gebied rond deze grens is ontzettend gebombardeerd door de Amerikanen in de Vietnamoorlog (of de ‘Amerikaanse’ oorlog, zoals de Vietnamezen hem noemen). De mensen konden door de vele bombardementen niet meer veilig boven de grond leven, dus hebben ze zich naar onder de grond verplaatst. In de omgeving was er voor 42 km aan tunnels te vinden. Veel van deze tunnels zijn alsnog verwoest of door de jaren heen vergaan. Met de Vinh Moc tunnels is echter iets anders gebeurd: 1 kilometer aan tunnel is hier nog steeds. 3 verdiepingen, waarvan de diepste naar zo’n 25 meter gaat, zijn intact gebleven en zijn nu open voor het publiek. Het is ontzettend knap hoe die Vietnamezen de tunnels hebben gemaakt en waar ze allemaal over na hebben gedacht zodat de Amerikanen de tunnels niet konden zien vanuit de lucht. Het fijne aan deze tunnels is ook dat er niet gevochten is: ze werden puur gebruikt om te leven. Sterker nog, er zijn in totaal 17 baby’s geboren in de tijd dat de tunnels gebruikt werden. Net na het middaguur kwamen we met de bus in Hue aan, de stad waar ik nu zit. Het is een fijne stad, veel minder druk dan Hanoi en in het hostel zitten allemaal leuke mensen. Gisteravond heb ik meegedaan aan ‘family dinner’. Elke avond wordt er in het hostel een Vietnamese maaltijd gekookt en als je wilt aanschuiven kan dat (kosten: €2,-). De groep mensen was leuk en het was hartstikke gezellig met iedereen. Ik zat avond te eten met mensen uit Denemarken, Finland, Polen, Australië, Tunesië, Litouwen, Amerika, Duitsland en Zwitserland. Dat is zoiets leuks aan reizen: je ontmoet mensen van over de hele wereld en waar ze ook vandaan komen: iedereen heeft een leuke tijd met elkaar. Vandaag zijn we met een deel van die groep op pad gegaan, waarvoor we fietsen hadden gehuurd. Wat voelde dat fijn na zo’n lange tijd! ’s Ochtends zijn we naar een verlaten waterpark gefietst. In 2004 is het waterpark opengegaan, maar was het nog niet af. Nu is het vergane glorie, maar vet om doorheen te lopen. Natuurlijk was het niet de gezelligste plek, het was best creepy! Na dit verlaten waterpark hebben we met z’n allen wat geluncht in Hue, waarna we met nieuwe energie naar het citadel van de stad zijn geweest. Hierin is ook het ‘Emperial Enclosure’ te vinden, een citadel in het citadel. Het is gebouwd voor de regerende families om te wonen, met tempels en paleizen en een verboden stad. Helaas is een groot deel van het originele citadel niet meer te vinden: het is gebombardeerd door zowel de Amerikanen als de Fransen. Toch is het nog een mooi gezicht met de oude en herbouwde gebouwen die er te vinden zijn.
Ook vanavond heb ik weer meegedaan met het familiediner in het hostel, wat weer erg lekker was. Morgen ga ik met de bus naar Hoi An, 4 uurtjes van Hue vandaan en weer verder naar het zuiden. Wat ik vanaf daar doe, is ook voor mij nog een verrassing! Ik heb geen idee hoe lang ik daar blijf of waar ik daarna naartoe ga. Op het moment heb ik het wel heel erg naar mijn zin en mijn dipje is weer over. Mensen kunnen wel zeggen ‘maar je zit in ieder geval in Vietnam, je moet niet zeuren’, maar het is echt niet altijd leuk hoor. In het algemeen zeker en ik geniet ook echt, maar de nachtbussen zijn stom. De mensen in het noorden waren niet al te vriendelijk en konden amper Engels. Het eten was niet geweldig (dat wordt nu beter). Ik ontmoette niet veel leuke medereizigers. Ik mis thuis echt wel. En als dat allemaal tegelijk is, kan dat even moeilijk zijn. Er zijn ook leuke dingen in Vietnam. Zo is de Vietnamese koffie echt zo lekker! Op het moment heb ik leuke mensen om me heen. Het weer is super nu. Ik had een puppy en een kitten bij mijn vorige hostel. De omgeving is prachtig. Ik kan blijkbaar scooter rijden. De Fransen hebben ook goede dingen achtergelaten: baguettes overal waar je gaat en staat, net als heerlijke bakkerijtjes.
Het is nog maar een kleine maand voor ik weer thuis kom en hoe dichter bij dat komt, hoe meer ik denk aan de dingen die ik thuis weer ga doen. Ik ben nu ruim 6 maanden weg en dat is behoorlijk lang. Deze maand kan er nog bij en in de komende tijd heb ik ook ontzettend veel zin, maar daarna is het voor mij prima geweest. Ik kijk ontzettend uit naar de dingen die me nog te wachten staan: de rest van Vietnam en dan Cambodja. Als laatste, maar misschien wel leukste: mijn moeder die me over 3 weken op komt zoeken in Thailand (en dan meesleurt naar Nederland). Mij zal je dus echt niet alleen maar horen klagen, maar af en toe mag wel toch? Ik zal proberen om mijn volgende blog iets sneller te schrijven, als ik het niet te druk heb. Hopelijk hebben jullie wel een beetje genoten van deze superlange blog! Ik hoorde dat het zonnetje in Nederland zich ook weer begint te laten zien, dus dat is goed nieuws. De lente komt eraan, en met die lente kom ik mee!