Nog maar even...

Ik had met voorgenomen om dit keer wat eerder een blog te schrijven, maar opnieuw is dit mislukt. Ik heb het weer erg druk gehad en veel dingen gezien en gedaan in de afgelopen 2 weken. Op het moment zit ik in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Hier ben ik gister voor de 2e keer aangekomen, na een paar dagen naar een paradijselijk tropisch eiland te zijn gegaan. Ik wacht nu op mijn bus naar Siem Reap, maar voordat ik over mijn ervaringen en avonturen in Cambodja schrijf, zal ik het eerste hebben over mijn laatste anderhalve week in Vietnam, want die mag ook niet vergeten worden!
Na het schrijven en plaatsen van mijn laatste blog ben ik verder gereisd naar Hoi An, een stadje in midden-Vietnam. De plaats staat bekend om het oude deel van de stad, lampionnen die door het hele stadje hangen en om de vele kleermakerijen. Ik kwam er ’s avonds aan en besloot om voor het avondeten meteen naar het oude deel van de stad te lopen om dat ook meteen te zien. Ik werd al gewaarschuwd door het meisje van het hostel dat het van half 9 tot half 10 ‘Earth Hour’ zou zijn. Dit betekende dat alle lichten voor een uur uit zouden gaan met een oog op de aarde en alle milieuvervuiling. Ik was blij verrast door deze ontdekking en vond het geweldig dat ze hier zelfs in Vietnam aan deden. Net voor half 9 staken ze overal kaarsjes aan en om half 9 gingen inderdaad alle lichten uit, zo ook in het restaurant waar ik zat te eten. De straat werd verlicht door kaarsjes en op een paar plekken zaten kinderen liedjes te zingen. Het was heel bijzonder, maar helaas te mooi om waar te zijn. Het moment dat ik het oude (en meest toeristische) deel van de stad uitliep, waren gewoon alle lichten aan. Het had zoiets moois kunnen zijn, maar helaas vinden Aziaten niks wat met het milieu en vervuiling te maken heeft belangrijk.
De volgende dag besloot ik om een lekker rustig dagje te hebben en naar het nabij gelegen strand in te gaan in Hoi An. Ik was heerlijk gesetteld op een ligbedje toen het begon te waaien en jawel, te regenen. Had ik weer… Ik heb nog wel wat geluncht met uitzicht op het stormachtige strand, maar ben daarna met de fiets weer terug naar het hostel gegaan. Je ziet enorm veel fietsen in Hoi An en bij mijn hostel kon ik deze gratis gebruiken, ik voelde me helemaal in mijn element! Die dag heb ik verder maar lekker rustig aan gedaan en ben ik ’s avonds weer even naar het oude deel van de stad geweest. Op mijn laatste dag was het weer alleen nog maar slechter. Het regende de hele dag en hield niet meer op. Dat hield mij echter niet tegen om nu eindelijk eens de oude stad te verkennen bij daglicht, met een poncho aan ging ik er weer op uit (met de fiets natuurlijk). Overal waren kleermakerijen te vinden, kleine winkeltjes en restaurants. Het was een hele sfeervolle stad en ik begreep waarom veel mensen hiernaartoe gaan. Zoals ik al zei hangen overal lampionnen, in allerlei kleuren en vormen waardoor de straatjes er ontzettend vrolijk uitzagen. Alle gebouwen waren lichtgeel en zagen er heel mooi uit. Bovendien was het autovrij, wat het heerlijk rustig maakte. Ik ben naar een tempel geweest, heb een oud huist bezocht waar nog steeds een gezin woont, ben naar een oud verzamelpunt voor de handelaars gegaan en ben naar de Japanse brug gegaan. Bij de Japanse brug werd me verteld dat de VOC ook langs dit stadje heeft gevaren. Het is namelijk een handelsstad en dat is overal te zien, met alle winkeltjes en de rivier die erdoorheen loopt. Opnieuw ben ik ’s avonds naar de oude stad gegaan, die er heel gezellig uitzag met alle lampionnen die aan waren ’s avonds. Bij de rivier kon je een kaarsje kopen in een drijvend bakje en deze in de rivier plaatsen, wat een leuk gezicht gaf. Eenmaal terug bij het hostel was het vroeg naar bed, want de volgende dag moest ik vroeg op om de trein naar Ho Chi Minh City (Saigon) te halen.
’s Morgens vroeg werd ik opgehaald door een busje om naar het treinstation gebracht te worden. Hier moest ik nog even wachten op mijn trein, waar ik 20 (!!!) uur in zou zitten. Het was waarschijnlijk beter dan de 24 uur durende bus, maar nog steeds verschrikkelijk. Ik zat naast een lieve Vietnamese vrouw, die Engels docente was en dus goed Engels sprak. Met goed bedoel ik goed voor Vietnamese begrippen, want echt goed was het niet. Ze was op weg naar een bruiloft en nodigde me zelfs uit om mee te komen. Helaas vond het niet plaats in Saigon en had ik niet genoeg tijd meer om mee te gaan. Het was wel heel lief van haar om het te vragen. Na de 20 uur in de trein gezeten te hebben was het ontzettend fijn om in Saigon aan te komen. De Nederlandse jongen met wie ik in Laos had gereisd was hier nu ook en met hem zou ik weer gezellig 2 dagen optrekken. Saigon is een enorme stad en heel erg druk, maar toch vond ik het wel meevallen. Oversteken gaat vanzelf na zo’n lange tijd in Azië: gewoon beginnen en de scooters en auto’s rijden wel om je heen. Maak jullie geen zorgen hoor ;). Misschien merken jullie dat ik Saigon zeg in plaats van Ho Chi Minh City. Het is makkelijk om te typen (lekker lui) en de meeste Vietnamezen noemen het ook nog steeds Saigon. Ook uit luiheid en omdat veel het nog kennen als Saigon. Bovendien vind ik dat Ho Chi Minh niet zo’n geweldige man was en die stad hadden ze ook niet naar hem hoeven vernoemen, maar dat is mijn mening. Zeg dit echter niet in Vietnam, waar hij wordt gezien als held.
De eerste dag in Saigon zijn we naar het War Remnants museum gegaan, wat best wel heftig was. Het gaat over de oorlog in Vietnam, vooral die met Amerika. Er zijn ontzettend veel gruwelijke foto’s te zien van de verschrikkelijke dingen die men elkaar aandeed, maar ook van de gevolgen die nog steeds voelbaar zijn. Zo zijn er in Vietnam nog steeds veel bommen die nog kunnen ontploffen (net als in Laos) en dat gebeurt ook nog. Ook zijn er veel mensen die verminkt geboren zijn of nog steeds verminkt geboren worden door de gasaanvallen van de Amerikanen in Vietnam. Het gas zorgde ervoor dat alles in de omgeving dood ging, zodat ze konden zien waar de Vietcong zich schuil hield. Mensen gingen niet dood door het inademen van het gas, maar merkten dit pas bij het krijgen van kinderen. Daarna hebben we wat leukers gedaan: we zijn naar een water puppet show gegaan. Deze zijn in Vietnam erg bekend en een oude manier van vermaak. Je zit voor een grote bak met water met daarin een decor. Achter het decor liggen mensen in het water die de poppen besturen. Aan beide kanten van de bak water, zitten mensen te spelen op instrumenten, te zingen en te praten. Ondanks dat alles in het Vietnamees was, was het wel komisch om naar de kijken en knap hoe het allemaal gedaan wordt. Het verhaal snapten we niet, maar toch was het de moeite waard om hiernaartoe te gaan. Op de tweede dag in de stad hebben we een bezoekje gebracht aan de ‘Notre Dame’ kathedraal, die er nog staat uit de Franse tijd en inderdaad veel weg heeft van de Notre Dame in Parijs. Aan hetzelfde plein lag het bekendste postkantoor van de stad, nog ontworpen door Gustav Eiffel en dus ook gebouwd door de Fransen. Het was een mooi gebouw en hiervandaan moesten we natuurlijk even een kaartje naar huis sturen! Hierna zijn we nog naar het Independence Palace gegaan. Hier zaten oorspronkelijk de leiders van Zuid-Vietnam en werden veel plechtige bijeenkomsten gehouden. Het gebouw wat er nu staat is in de jaren 60 gebouwd en vond ik persoonlijk erg lelijk. Het originele gebouw was echter gebombardeerd door het eigen volk, in een poging de toenmalige president te vermoorden. Dit mislukte, waarna hij een nieuw paleis liet bouwen. Tijdens de bouw werd hij echter alsnog vermoord. Het gebouw is vooral bekend omdat dit de plek is waar de Vietcong binnenviel en waar de oorlog tussen Noord en Zuid beëindigt werd in 1975.
Na mijn 2 gezellig en interessante dagen in Saigon ging ik door naar de Mekongdelta, een van de meest vruchtbare gebieden in Zuidoost Azië. Zoals de naam al suggereert loopt de Mekong rivier ook door dit gebied. Via de Mekongdelta zou ik doorgaan naar Cambodja. De eerste dag bestond uit een boottocht over de Mekongrivier, waarbij we naar een dorpje gingen waar honing werd gemaakt en ik weer een python om mijn nek heb gehouden (waarom ook niet). Ook werden we in lange, houten bootjes rondgevaren door een smal stukje water onder bomen, wat een prachtig gezicht was. Hierna stapten we uit bij een plek waar ze kokosnootsnoepjes maakten, die waren lekker! Alles werd met de hand gedaan, van het maken van de snoepjes tot ze allemaal verpakken, wat een werk! Voor lunch voeren we naar een andere plek, wat een erg bijzonder gebeuren was. Terwijl we lekker zaten te eten, sprongen tientallen kinderen een klein stukje water in om… vissen te vangen! Gewoon met de blote handen of met behulp van rieten mandjes. Erg bijzonder om te zien. Wij hebben een speelkwartiertje op school, zij vangen vissen. Ze hadden er wel de grootste lol in en het was voor hun de normaalste zaak van de wereld. Op zulk soort momenten zie je weer de enorme cultuurverschillen tussen het Westen en Azië. De nacht spendeerden we in een stad in de Mekongdelta, die niet al te bijzonder was.
Op dag 2 begonnen we weer met een boottocht, dit keer langs een drijvende markt. Boten in allerlei vormen en maten verkochten groenten en fruit, drinken en andere soorten eten. Het was een leuk gezicht en iets wat je in Europa niet zou zien. Na de drijvende markt voeren we naar een plek waar noedels werden gemaakt, ook hier werd alles weer met de hand gedaan en dat is een heel proces. Eerst maken ze het deeg, waarna ze dit op hete platen ‘bakken’ voor tientallen seconden. Hierna worden de verhitte stukken gedroogd in de zon, die daarop met een machine tot de vorm van noedels worden gemaakt. Leuk om te zien en om zelf even te proberen. Aan het eind van de dag gingen we naar een krokodillenboerderij. Heel naar om te zien: honderden krokodillen in veel te kleine hokken. En naast de krokodillenboerderij kon je nog even shoppen in… een winkel met producten gemaakt van krokodillenleer. Dierenrechten zijn hier helaas geen ding. Zo zie ik ook overal varkens die vervoerd worden in vrachtwagens, in zulke kleine hokken dat ze bijna op elkaar liggen. Ook zijn er, zoals in heel Azië, ontzettend veel straathonden te vinden. Misschien moet de Partij voor de Dieren eens een kijkje in Azië nemen in plaats van zich zo druk te maken om de dierenrechten in het Westen. Net als dat Groenlinks moet stoppen met zeuren over het milieu in Nederland en een bezoekje moet komen brengen in de armere landen, waar het probleem het grootst is. De landen zijn hier zo prachtig en het is zo zonde om te zien hoe de bevolking zo slecht omgaat met waar ze wonen en hoe onbewust ze zich hiervan zijn.
Mijn derde dag was de laatste in de Mekongdelta en ook de dag waarop ik verder zou reizen naar Phnom Penh. ’s Ochtends voeren we opnieuw door een drijvende markt, dit keer wel een andere natuurlijk. We stapten ook af bij een van de vele drijvende huizen met hun fish farms. De laatste stop van de dag in Vietnam was in een klein dorpje, waar we een kleine weeffabriek bezochten. 2 vrouwtjes zaten hier doeken, rokken, sjaals etc. te maken. Dit allemaal met handen en voeten: de ‘machines’ werkten alleen op menskracht. Na deze boottocht, was het tijd voor de verdere boottocht naar Cambodja! De formulieren voor het visum waren ingevuld en ik was er klaar voor. Vietnam is een prachtig land, maar ik voelde me er niet prettig. Mannen die me continu met hun ogen uitkleden, dingen naar me riepen, huwelijksaanzoeken en continu horen ‘you are so beautiful’. Leuk om te horen hoor, maar niet 10 keer per dag van nare Vietnamese mannen en hun vieze blikken. Ik heb genoten, maar het was waarschijnlijk veel leuker geweest om hier samen met iemand te reizen of in je eentje als jongen. Ik was dus helemaal klaar voor Cambodja! De grensovergang was de onofficieelste die ik tot nu toe gezien heb tijdens mijn reizen door Azië. Met de paar buitenlanders die in het busje zaten, lachte ik er maar om. Wat moet je anders? Het is allemaal goed gekomen, ik zit tevens al 6 dagen in Cambodja.
Phnom Penh is de grootste stad van Cambodja en ook de hoofdstad. Zoals alle Aziatische hoofdsteden is het druk en vies. Qua drukte valt het echter wel mee vergeleken met Hanoi, Saigon of Bangkok. Overal word je doodgegooid met ‘Hello lady, Tuktuk?’ en ik weet niet hoe vaak ik de worden ‘No, no tuktuk’ en ‘go away’ in m’n mond heb genomen. Sommigen zijn zo vervelend en lijken de woorden ’No tuktuk’ zelfs na 3 keer nog niet te begrijpen, dat ik er helemaal gek van werd en echt boos ‘fuck off’ heb geroepen. Sorry! Woorden die ik niet in m’n mond moet nemen, maar ze moeten maar eens normaal doen hier en leren wat het woordje ‘no’ betekent. Op mijn eerste hele dag in Phnom Penh ben ik ’s ochtends naar een groot tempelcomplex geweest, waar de tempels allemaal erg nieuw zijn en het er heel vrolijk uitziet met alle vlaggetjes. Deze vrolijke plek was een heel verschil met waar ik die middag naartoe ging: de killing fields en S21. Voordat ik het hierover ga hebben, komt er weer even een geschiedenislesje over Cambodja. Ik merk namelijk dat veel mensen thuis niet weten wat de Rode Khmer was en wat ze hier gedaan hebben, zelf had ik hier ook nooit iets over gehoord in Nederland tot mijn grote verbazing. In de jaren ’70 woedde er op het platteland van Cambodja een burgeroorlog, waarbij de Rode Khmer won. Op 17 april 1975 vielen ze Phnom Penh binnen. De Rode Khmer was een ontzettend communistische partij, die Cambodja wilde ontdoen van alle vreemdelingen en van de westerse invloeden. Binnen een paar dagen joegen ze iedereen de steden uit naar het platteland. Hier moest iedereen zwaar werk doen, zo’n 14 uur per dag. Iedereen moest dezelfde kleren dragen en sieraden werden verboden. Iedereen moest ‘gelijk’ zijn. Wie niet meewerkte, werd vermoord. Wie voor de voormalige regering werkte, werd vermoord. Wie intellectueel was, werd vermoord. Al met al is bijna 25% van de toenmalige bevolking vermoord of omgekomen van honger. Er waren overal gevangenissen en moordvelden waar massamoorden werden uitgevoerd. Het was een verschrikkelijk gebeuren, wat bijna 4 jaar geduurd heeft. De ‘killing fields’ die dicht bij Phnom Penh liggen, is een van de plekken waar de massamoorden werden uitgevoerd. Om kogels te besparen, werden mensen doorgeslagen met hamers, werden hun kelen doorgesneden en werden baby’s tegen bomen aan doodgeslagen, terwijl moeders toe moesten kijken. Een erg indrukwekkende plek om te zien en opnieuw kon ik me niet voorstellen wat mensen elkaar toch aankonden doen. S21 is een oude gevangenis en de grootste die toentertijd gebruikt werd. Het was een oude school, waar mensen gevangen werden gehouden en ontzettend gemarteld werden om informatie uit ze te verkrijgen. Hier zal ik verder niet in detail over vertellen. Omdat de Rode Khmer bij de bevrijding van Cambodja heel snel moest vluchten, waren er nog veel documenten over en zo ook foto’s van de duizenden slachtoffers, voordat ze werden gemarteld en vermoord. Het is raar om in de ogen te kijken van al deze onschuldige mensen, wetend wat hun lot was. Het was een heftige dag en afgelopen dagen was het ook wel tijd voor iets leuks.
Ik ben met de bus en boot vanaf Phnom Penh naar Koh Rong gegaan, een prachtig tropisch eiland. Mijn hostel zat hier op een privéstrand en er is geen enkele weg op het eiland. Dit betekende dat ik met een boot naar mijn hostel gebracht werd, te leuk! Witte stranden en blauw water zijn wat de afgelopen dagen mijn setting was, niet verkeerd dus! Ik heb lekker niks gedaan, heb wat rondgelopen op het eiland, heb op het strand gelegen en ben in de heerlijke zee gaan zwemmen. Ik was er zo aan toe om een paar daagjes rust te hebben, even weg van alle drukte in de steden. Het was echt genieten! Gister ben ik weer terug gegaan naar het drukke Phnom Penh, waar ik op het moment zit te wachten op mijn bus naar Siem Reap. Dit is de plaats die vlakbij het bekende Angkor Wat ligt: 1 van de 7 wereldwonderen! Ik ben ontzettend benieuwd en heb veel zin de rest van mijn tijd in Cambodja. Wat wel te zien is in Cambodja, is een groot verschil in arm en rijk. Er zijn hier heel veel kinderen die aan het bedelen zijn of dingen proberen te verkopen. Toen ik onderweg richting Koh Rong met de bus stopte voor een korte pauze, kwamen er kinderen op me af die aan het bedelen waren. Ik gaf ze niks, wat misschien hard klinkt, maar ik geef nooit geld aangezien ik niet weet wat daarmee gebeurt. Maar al snel wezen ze naar hun mond: ze bedelden niet voor geld maar voor eten. Ik had van het busbedrijf een broodje gekregen wat ik toch niet op zou eten, dus heb ik deze aan de kinderen gegeven, samen met een flesje water. Ze waren er zo blij mee, het was aandoenlijk om te zien. Ik was blij dat ik die dag iets voor ze had kunnen betekenen, maar het breekt je hart om te zien hoe ze bedelen voor eten. Ook in Phnom Penh waren er veel kinderen die naar je toekomen om je iets te verkopen. Ik vind het zo moeilijk om daar nee tegen te zeggen, wat ik uiteindelijk wel doen. Hoeveel ik af en toe ook kan zeuren over Nederland, het is een geweldig land om in op te groeien. Ik zag net in Phnom Penh ook een man die een been miste. Hij had geen stokken zodat ‘ie kon lopen en ook geen prothese: hij sleepte zichzelf voort over de grond in de drukke stad. Dit soort taferelen ben ik niet gewend en hoewel ik al een tijdje in Azië zit, heb ik het nog nooit zo arm gezien als hier in Cambodja. Aan de andere kant heb je ook genoeg mensen die het wel goed hebben, nieuwe auto’s of scooters hebben en genoeg te eten hebben. Ook hier mag Groenlinks eens naar kijken, om het gat tussen arm en rijk wat kleiner te maken, wat ze zo graag in Nederland willen doen. Nou Jesse, het valt allemaal wel mee in Nederland hoor. Wat wel erg mooi is om te zien, is dat er veel ‘goede doelen restaurants’ zijn: restaurants waar ze mensen die op straat leefden, wezen en meisjes die in de prostitutie zaten een nieuwe kans geven.
Ik zit nu al op de helft van mijn reis door Cambodja. Over 5 dagen vertrek ik met de bus naar Bangkok en er zijn nog maar 6 dagen waarop ik alleen reis: over 6 dagen komt mijn moeder aan in Thailand! Hoe dichterbij deze dag komt, hoe meer zin ik erin krijg. Dit geldt ook voor het naar huis gaan. Over 2 weken landt ik op Schiphol en ik kan om eerlijk te zijn niet wachten. Hoeveel zin ik ook nog heb ik de komende tijd, het is goed geweest straks. Het is een prachtige ervaring, maar ik denk meer en meer aan alle mensen thuis en alle dingen die ik weer kan gaan doen en heb. Mijn eigen bed bijvoorbeeld, wat een luxe wordt dat! Natuurlijk wordt het eerst nog genieten met mama in Thailand de laatste 8 dagen. Wie weet is dit wel mijn laatste blog vanuit Azië, ik durf het niet te zeggen en dat klinkt zo raar. Ik weet dat het weer een enorme plak tekst is, maar er is gewoon zo veel om over te schrijven en zo veel wat ik met jullie wil delen. Misschien was het al opgevallen dat er bij de vorige blog niet veel foto’s zaten. Ik probeerde er meer te plaatsen, maar ik ben over het aantal foto’s heen die ik op mijn blog kan plaatsen. Helaas zitten er bij deze blog dus helemaal geen foto’s. Ik zal binnenkort weer wat foto’s op facebook plaatsen, voor degenen met facebook. De rest kan zelf hun fantasie gebruiken bij mijn verhaal en zich zelf proberen in te beelden hoe het er allemaal uitziet. Sorry hiervoor!
Ps. Ik nu op het moment van het plaatsen van deze blog al in Siem Reap!