In de lucht

Op het moment van het schrijven van deze blog zit ik in de lucht (zoals de titel al suggereert). Ik ben in niemandsland, tenminste; ik ben een keer niet in een land. Wel in het Australische luchtruim en wat is het uitzicht saai. Bijna alleen maar rode, droge vlaktes waar verder niets of niemand te bekennen is. Verder geen wolkje te zien. Net zoals dat er naast me niemand te zien is: het vliegtuig is tot mijn verbazing niet vol en ik heb het geluk dat ik naast een van de lege plekjes zit, heerlijk op een 9 uur lange vlucht. Vanochtend ben ik van Christchurch naar Sydney gevlogen, waar het vliegtuig naar Bangkok meteen al 2,5 vertraagd was, lekker hoor! Maar we komen er wel en klagen zal ik niet doen: hoe gaaf is het dat ik nu naar het geweldige Zuid-Oost Azië onderweg ben?!
De afgelopen tijd in Nieuw-Zeeland was nog geweldig en ik heb er volop van genoten. Wat ben ik blij dat ik die bestemming aan mijn reis heb toegevoegd, ik kan niks anders doen dan positief zijn over het land en de mensen. Nouja, het weer is niet geweldig, maar dat ben ik wel gewend als Nederlander. Na mijn vorige blog ben ik doorgegaan naar Wanaka, een klein plaats aan een prachtig meer. Alleen de weg ernaartoe was al geweldig. De eerste stop was bij Lake Matheson. Dit is een ‘spiegelmeer’ en je raadt het al aan de naam: in het meer zie je een (bijna) perfecte reflectie van alles erboven. Helaas was het ’s ochtends nog bewolkt en miezerde het wat, waardoor we de reflectie niet perfect kregen, maar ik mag niet zeuren. Het leverde nog steeds prachtige plaatjes op, met de 2 hoogste bergen van Nieuw-Zeeland (Mt. Cook en Mt. Tasman) op de achtergrond en de reflectie in het water. De stop daarna was bij de Thunder Creek Waterfall, een smalle en hoge waterval die in een klein riviertje uitkomt. Een mooi gezicht, alleen een beetje jammer dat je lek gestoken werd door de zandvliegen. Dit zijn hele kleine vliegjes die je door heel Nieuw-Zeeland hebt, maar vooral in het westen van het Zuidereiland. Zoals wij thuis die irritante muggen hebben, hebben ze hier de zandvliegjes. En ik moet toegeven dat deze nóg vervelender zijn. De laatste stop onderweg was een fotostop bij Lake Wanaka en Lake Hawea: 2 hele grote meren tussen de bergen. Het zonnetje scheen en dat hielp aardig mee met het ‘Feeling good’ gevoel.
Rond een uur of 4 kwamen we dan eiindelijk in Wanaka aan, het plaatsje aan Lake Wanaka. Die middag heb ik lekker rustig aan gedaan en langs het prachtige meer gelopen. De volgende dag begon het betere werk: samen met 2 anderen ben ik Roy’s Peak opgelopen. Het was al leuk met het komen bij de parkeerplaats van het begin van de wandelroute: deze ligt namelijk 7 km buiten Wanaka zelf. De manier om er te komen? Liften! Samen met een meisje stond ik langs de weg, duimpje omhoog, je weet wel hoe dat eruit ziet. Al best snel was er een campervan met een Engelse backpacker die voor ons stopte en ons afzette bij de parkeerplaats, heel aardig! En je weet wat ze zeggen: voor alles is een eerste keer. De wandeling naar Roy’s Peak (de top) en weer terug duurde zo’n 6 uur. Des te hoger je kwam, des te mooier het uitzicht werd. Dat motiveerde toch wel om gewoon omhoog te blijven lopen. De top van de bergen is een richel waarover je het laatste stuk naar de echte top moet lopen, niks gevaarlijks verder: hij is breed genoeg en vallen is onmogelijk. Elke keer tijdens zo’n wandeling denk ik weer bij mezelf, waar ben ik aan begonnen en waarom doe ik dit. En elke keer als ik dan de top van een berg of een heuvel haal, weet ik weer waarom. Het gevoel van ‘overwinning’ en trots dat je het hebt gedaan is heerlijk en het uitzicht altijd belonend. ‘The view is always worth the climb’ – en zo is het.
Na 2 nachten Wanaka was het tijd om weer verder te reizen, dit keer naar Queenstown. Ik had al veel gehoord over deze plek en was dan ook erg benieuwd wat deze te brengen had. Rond lunchtijd, op weg naar Queenstown, stopten we bij een plek waar je een Bungy Jump kon doen of lekker kon kijken hoe andere mensen dat deden. Ik ben voor optie 2 gegaan, wat zag dat er verschrikkelijk uit: tof als je het durft, maar ik? Echt niet! Wel leuk om naar te kijken, voor even dan. Eenmaal in Queenstown heb ik een klein stukje langs het meer gewandeld waar Queenstown aan ligt. Het water in dit meer is smeltwater van gletsjers en is het hele jaar door 8 graden Celsius. Ook dit was weer een enorm groot meer tussen de bergen. Op dag 2 ben ik ’s ochtends naar het centrum van het plaatsje gelopen (ze noemen het een stad, maar het is mini…) om blarenpleisters te zoeken: m’n voeten zaten vol met blaren van alle wandelingen. Eenmaal terug in het hostel begon het te regenen en het is die dag ook niet meer gestopt. De perfecte dag om alles te plannen voor Azië, voor zover dat mogelijk is. Die middag kwam ik ook een meisje tegen die eerder bij mij op de bus zat en we besloten dat het weer perfect was om…. koekjes te bakken! Dat is toch iets wat je bijna niet kan doen hier, dus we grepen de kans met beide handen. De koekjes waren heerlijk!
De volgende dag was het weer iets beter en ben ik de Queenstown Hill opgelopen. Het was behoorlijk koud: 13 graden. Nu is het in Nederland op het moment kouder, maar daar is het geen zomer. Opnieuw vroeg ik mezelf af waarom ik alweer een heuvel opliep, maar opnieuw was het uitzicht prachtig. Overal waar ik om me heen keek zag ik bergen, of ze nou dichtbij waren of achter het meer lagen. Er waren zelfs behoorlijk wat bergen waar er op de top sneeuw lag. Dat is iets wat niet er niet hoort te liggen in februari: het zou de warmste tijd van het jaar moeten zijn. Maar zoals de Nederlandse zomer, doet de zomer in Nieuw-Zeeland lekker wat ‘ie zelf wil, wat wel een positieve bijdrage had aan het uitzicht om me heen. Na de heuvel ben ik ook nog door de botanische tuinen van Queenstown gelopen, heerlijk om even te zitten en opnieuw te genieten van de prachtige omgeving.
De laatste dag in Queenstown was toch wel de bijzonderste: dit was de dag dat ik naar Milford Sound ging. Dit een van de fjordlanden aan de westkust van het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Onderweg ernaartoe was er een aantal fotostoppen in verschillende valleien en bij beekjes die door de bergen en valleien liepen. Alleen het uitzicht in de bus was al adembenemend: de weg staat in de top 10 wegen met het mooiste uitzicht in de wereld. We zijn nog door een tunnel de bergen doorgegaan en na een lange rit kwamen we uit bij Milford Sound. Hier gingen we een boot op om 1,5 uur door de fjorden te varen. Ondanks de wolken en regen was het prachtig. De fjorden zijn enorm groot, je voelt je zo klein als je daar doorheen vaart. Overal waar je keek waren er watervallen en rotsformaties te zien. Het uitzicht veranderede steeds en was elke keer weer even mooi als daarvoor. Na de boottocht was het weer tijd voor de bus: na een lange rit kwam we rond 9 uur ’s avonds eindelijk weer in Queenstown aan. Hier ben ik samen met een andere Nederlander naar Fergburger gegaan. Deze naam blijf je horen als je in Nieuw-Zeeland bent en al helemaal in Queenstown. Het is de populairste burger van Nieuw-Zeeland. Dat moesten we natuurlijk zelf uittesten. Omdat we zo laat waren hadden we in ieder geval geen last van een lange rij om in te staan en de burger was snel klaar. Waarom het zo’n populaire burger is? Geen idee: hij is niet extra speciaal, er zitten geen andere dingen in dan in een normale hamburger. Ik moet toegeven: lekker was hij zeker!
Afgelopen donderdag was het tijd voor een van de plekken waar ik heel erg naar uitkeek tijdens mijn reis door Nieuw-Zeeland: Lake Tekapo. Ik had van dit meer al behoorlijk wat foto’s gezien die er geweldig uitzagen. De sterrenlucht is een van de helderste van de wereld. Voordat we bij Lake Tekapo aankwamen, maakten we een stop bij een meer wat misschien wel het mooiste is wat ik in Nieuw-Zeeland gezien heb: Lake Pukaki. Nog nooit heb ik water zo blauw en helder gezien als hier. Op de achtergrond was Mt. Cook weer te zien (met zijn ruim 3.700 meter de hoogste berg van Nieuw-Zeeland). Eenmaal in Lake Tekapo ben ik voor de zoveelste keer een berg opgelopen. Dit keer was het Mt. John, het duurde nog geen uur om boven te komen. Makkie toch? Eenmaal boven was het uitzicht mooi, maar ook best interessant: naast Lake Tekapo, waren er vooral zandvlaktes te zien met in de verte bergen. Het was kaal en het leek even of je je op een andere planeet bevond. Ook stond er op Mt. John een observatiecentrum waar je ’s avonds door enorme telescopen naar de sterren kan kijken. Dit heb ik echter niet gedaan, met het blote oog kon je de Melkweg ook al zien! Na het eten ben ik samen met 2 meiden wat gaan drinken bij één van de weinige restaurants in Tekapo, aangezien het de volgende dag mijn verjaardag was. De weg terug naar het hostel was ook zeker geen straf, want zoals ik al zei waren de sterren ongelofelijk gaaf. Zo ontzettend veel sterren en zelfs de Melkweg die te zien was. Wat een plek om de avond door te brengen.
Vrijdag was het natuurlijk feest: ik was jarig! Nu zeg ik dat heel enthousiast, maar dat viel helaas nogal mee. Een bijzondere verjaardag was het echter wel. Nog nooit ben ik op een mooier plekje dan Lake Tekapo wakker geworden op mijn verjaardag. Gelukkig was de bustocht ook niet al te lang en rond 1 uur waren we al in Christchurch, de laatste stop van mijn reis. Aan het eind van de middag zou ik hier opgehaald worden door Ashlee Rigter, de dochter van Tim en Anya (die ik in Auckland tegenkwam). Ashlee woont samen met haar aanstaande echtgenoot Jai in Christchurch en ik mocht de paar nachten die ik hier had bij hun doorbrengen. Voordat ze me op kwam halen, heb ik wat door het regenachtige Christchurch gelopen en samen met 3 meiden taart gegeten, natuurlijk voor mijn verjaardag.
Nadat Ashlee mij had opgehaald en daarna Jai van zijn werk had gehaald, kwamen we bij ze thuis aan. Ze hadden ’s avonds afgesproken met vrienden van Jai om wat te eten en daarna te gaan schilderen. Ze hadden mij ook uitgenodigd, dus ik ben gezellig met ze meegegaan. Het was een leuke besteding van de avond en erg gezellig. Ook al ben ik geen schildertalent, het was wel heel leuk om te doen en het eindresultaat leek toch nog ergens op. We moesten de New Brighton Pier schilderen, een pier in Christchurch die Ashlee me de volgende ochtend in het echt heeft laten zien. Daarna ben ik met Ashlee, Jai en Tom (een huistgenootje) naar Lyttelton gegaan. Dit is een klein plaatsje net buiten Christchurch waar er een haven is en er kleine baaitjes te vinden zijn. Ook is het de plek waar het epicentrum van de zware aardbeving in 2010 was en op veel plekken waar je een gebouw zou verwachten, is het leeg. Hier stonden grote foto’s met hoe het er op diezelfde plek uitzag voor de aardbeving. Best heftig en ook heel apart om te zien. De dag erna zijn we met zijn 3-en op pad geweest. We zijn naar een rivier gegaan en hebben een korte wandelroute gedaan naar een uitzichtpunt. Vanaf daar reden we verder naar Ashburton. Dit is de plaats waar het huis van Tim en Anya staat en waar Timo en Astrid die dag aan zouden komen. Zij zijn ook op reis door Nieuw-Zeeland en nu heb ik ze kunnen zien. Het was bijzonder om ze zo ver weg te zien, maar natuurlijk ook heel leuk om bekende gezichten te zien! Gister zijn ze naar het huis van Ashlee en Jai gekomen en heeft Ashlee ons Christchurch laten zien. Van te voren hoorde ik van veel mensen dat het een saaie en dode stad is, maar dit viel hartstikke mee. Ik vond het best een leuke stad, alhoewel ze nog druk bezig zijn met het opbouwen na de aardbeving. Overal zie je hijskranen en werklui, nieuwe gebouwen die opduiken en ook half ingestorte gebouwen die er nog net zo bij staan als 7 jaar geleden. De zin die ik ook heel veel hoorde was ‘voor de aardbeving…’ met een uitleg hoe het er toen uitzag. Als ik er over een paar jaar terugkom, herken ik waarschijnlijk niet veel meer van de stad zoals hij er nu uitziet. Op mijn laatste avond in Christchurch ben ik meegegaan met Ashlee en Jai die frisbee gingen spelen. Ik had er geen idee van dat dat een echte sport was, maar het zonnetje scheen dus ik heb lekker toegekeken.
Vanochtend om 7:00 lokale tijd vloog ik weg en 2 uur daarvoor heeft Ashlee me bij het vliegveld afgezet, superlief! Nieuw-Zeeland heb ik al achter me gelaten en over Australië ben ik na 4 uur vliegen nu ook bijna heen. Op het moment heb ik nog 5:00 te gaan, 4.206 km en vlieg ik met 870 km/h op zo’n 10.973 meter hoogte. Nieuw-Zeeland was een prachtig avontuur, wat ik nooit meer zal vergeten en wie weet keer ik er nog een keertje terug! Op het moment heb ik ontzettend veel zin in Azië en ben ik benieuwd wat die chaos me gaat brengen. Het is natuurlijk wel iets spannender dan Australië en Nieuw-Zeeland, waar je weet dat iedereen Engels spreekt en je je altijd wel verstaanbaar kunt maken. Die onzekerheid maakt mijn volgende bestemming natuurlijk wel heel wat avontuurlijker. Op het moment dat ik dit plaats hoeven jullie je geen zorgen meer te maken om het vliegtuig: dan zit ik al in Bangkok! Sawadika ;)