Kia Ora

Kia Ora! De woorden waarmee ze je in Nieuw-Zeeland begroeten, gedag zeggen, bedanken en noem het maar op. Ik zit hier nu al 10 dagen, maar het lijkt of ik er al veel langer ben. Wat heb ik in 10 dagen ontzettend veel gezien en gedaan. Ik weet niet goed waar ik moet beginnen met vertellen, het is zo druk geweest op een goede manier. Dat is dan ook de reden dat het even duurde voor ik überhaupt tijd had om deze blog te schrijven. 1 ding is zeker: het wordt een lange. Toen ik in Australië zat dacht ik dat ik niet verder van huis kon en dan heb je Nieuw-Zeeland nog. 3 uur lang vlieg je boven de zee en dan is daar opeens weer land. Wat een geweldig mooi en heerlijk land is dit, waar de natuur overal even prachtig is en je je nooit hoeft te vervelen.
Toen ik 10 dagen geleden bij de gate op het vliegveld zat, kreeg ik een berichtje van Tim en Anya Rigter (de neef van Brigitte en zijn vrouw). Zij wonen in Nieuw-Zeeland en ik had ze mijn vluchttijden doorgegeven. In het berichtje stond echter dat zij ook vanuit Sydney naar Auckland vlogen om precies dezelfde tijd en toen bleek dat ze in dezelfde gate zaten (en dus dezelfde vlucht hadden). Wat een toeval en wat een bijzonder en onverwacht moment om ze te ontmoeten! Eenmaal in Auckland namen ze me van het vliegveld mee naar familie in Auckland, waar we zijn blijven eten. Daarna hebben ze me voor de deur van mijn hostel in Auckland afgezet, super! Het begin van mijn reis door Nieuw-Zeeland kon niet beter beginnen.
De dag daarna had ik zelf een dagje in Auckland en om eerlijk te zijn vond ik de stad niet al te geweldig. De ligging is echter wel prachtig, aan het water. Ik ben er zelf maar op uitgegaan en heb wat door de stad gedwaald. ’s Middags ben ik naar Mount Eden geweest (wat ze net zo goed Hill Eden kunnen noemen). Dit is het hoogste punt in de stad, zo’n 200 meter, en de heuvel heeft een grote krater in het midden waar je omheen kan lopen. Niet al te bijzonder, maar het uitzicht over de stad was wel heel mooi. Het waaide enorm die dag en ik had het gevoel dat ik zo de heuvel afgeblazen werd. Dat is ook even wennen: het weer hier. Als je vanuit 35 graden komt, is 20 graden behoorlijk koud (maar ook wel weer lekker). In de avond heb ik met een meisje afgesproken die ik in Australië had ontmoet en met wie ik een paar weken samen had gewerkt in Noosa. Het is zo leuk hoe je overal wel weer iemand tegenkomt die je eerder al hebt ontmoet.
Vorige week zondag begon mijn echte reis pas: toen pakte ik mijn eerste bus richting de plaats Paihia, die in de Bay of Islands ligt. Dit is ten noorden van Auckland en een prachtig plaatsje. Het lag aan het water, vanwaar je de ferry kon nemen naar het plaatsje ertegenover. Dit heb ik meteen op de eerste dag al gedaan. Dat het weer meezat was ook een groot voordeel. De dag erna had ik een trip naar Cape Reinga, het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland en de plek waar de Pacific Oceaan en de Tasmanische Zee samenkomen. Volgens een Maori legende is dit de plek waar je ziel naartoe reist als je doodgaat en voor hun is het dan ook een heilige plek. We hebben op deze dag ook nog op 90 Mile Beach gereden (die maar 60 Mile is) en we zijn gaan zandboarden. Dit had ik in Australië ook al gedaan, maar het blijft gaaf om te doen! Eenmaal terug bij het hostel heb ik sinds lange tijd weer getennist: er zaten tennisbanen bij het hostel en de rest van de spulleen kon je huren. Heerlijk om dit weer even te doen. Verder was het heel gezellig: ik heb in Paihia een van de leukste kamers gehad tot nu toe. Met z’n 6en was het heel gezellig en we konden het super met elkaar vinden. Wat ik dan bijzonder vind is dat we met 6 nationaliteiten in een kamer zaten: Canada, Zweden, Denemarken, Duitsland, Engeland en Nederland. Dit blijft toch is speciaals aan reizen en iets wat het nog leuker maakt.
Op de laatste ochtend in Paihia heb ik samen met het Duitse meisje nog een heuvel beklommen waarna we met prachtig uitzicht beloond werden, wauw! Daarna was het weer terug naar Auckland, waar we ’s avonds met een deel van de kamer uit Paihia nog hebben afgesproken. Daarna was het vroeg slapen, om de volgende dag weer helemaal wakker te zijn voor Hot Water Beach. Overdag zijn we eerst naar ‘Cathedral Cove’ gereden: dit is een grot die als een soort tunnel door de rotsen heenloopt, aan het strand. Je kan er zo doorheen lopen. ’s Avonds laat was het tijd voor datgene waar we voor gekomen waren: Hot Water Beach zelf. Als je met eb kuilen graaft in het zand, komt er water omhoog wat warm is. Op deze plek zijn 2 tektonische platen over elkaar heen geschoven waardoor er op sommige plekken warmte vanuit de aarde kan ontsnappen en dus naar boven komt. De kuilen zijn heerlijk om in te liggen en wij hadden het geluk dat het ’s avonds eb was en dat het een heldere avond was: de sterren waren geweldig! Elke paar minuten zag je wel een vallende ster.
Na Hot Water Beach was het tijd voor Waitomo, wat bekend staat om de grotten met gloeiwormen. Onderweg zijn we gestopt bij oude goudmijnen in de bergen waar je doorheen kunt lopen. Ze zijn gestopt met het winnen van goud, maar alle mijnen zijn behouden. Eenmaal in Waitomo kon je Black Water Raften, wat ik dan ook gedaan heb. Dit klinkt wel iets wilder dan het is: je gaat met een band en een wetsuit aan de grot in, om daar stukken te lopen en heerlijk in de band te drijven. We hebben op deze manier 1 kilometer afgelegd hebben 65 meter onder de grond gezeten. De gloeiwormen waren een prachtig gezicht en deden me een beetje denken aan een sterrenhemel. In Waitomo was het hostel ook heel leuk, ze hadden namelijk allemaal beesten rondlopen. Er waren 4 paarden, wat schapen, varkens met biggetjes en een rendier. Iets wat nogal bijzonder is voor een hostel!
De volgende ochtend ging de reis verder naar Rotorua. Onderweg naar deze plaats kon je ervoor kiezen om naar Hobbiton te gaan: dit is de plek waar The Hobbit is opgenomen. Het is een heuvelachtig landschap met in de heuvel allemaal kleine Hobbit huisjes (een hobbit is een soort dwerg). Een heel schattig gezicht en ook bijzonder dat er films zijn opgenomen. Wel weer een leuk feitje: ze hebben er 2 jaar over gedaan om het te bouwen en de plek komt welgeteld 17 minuten in de eerste film voor. Eenmaal in Rotorua was het even relaxen en je neus dichtknijpen: het stonk er ontzettend naar zwavel. In Rotorua heb je parken waar geisers zijn en deze ruik je behoorlijk, maar dit is wel bijzonder om zo midden in een dorp te hebben. In de avond stond de Maori Village Experience op het programma; met een bus ging je naar een Maori dorp (nagebouwd), waar de Maori lieten zien hoe ze vroeger leefden, wat ze deden, waar ze zich mee vermaakten en misschien wel het leukste van allemaal: de Haka. De Haka was een soort dans met tekst waarmee ze vroeger de vijanden verjaagden en wat nu nog steeds gebruikt wordt door het Rugby team van Nieuw-Zeeland om te tegenstanders te intimideren. Aan het einde van de avond kregen we een heerlijk avondmaaltijd. Wat ik mooi vind om hier in Nieuw-Zeeland te zien, is hoe ze de Maori cultuur nog zo in leven houden. Dit dorp was natuurlijk nagebouwd, maar overal waar je naartoe gaat zie je straat- en plaatsnamen in de taal van de Maori en op alle borden staat uitleg in zowel Engels als de Maori taal. Ze respecteren alle legendes en geloven van de Maori ook. Dit is een groot verschil met wat je ziet in Australië met de Aboriginals.
Na een nachtje in Rotorua te hebben doorgebracht, gingen we verder naar Taupo. In de ochtend ben ik eerst nog naar een park geweest met veel geisers, waarvan er een water zo’n 7 meter omhoog spoot. Eenmaal in Taupo werd ik helemaal blij: Taupo ligt aan Lake Taupo. Dit is het grootste meer van Nieuw-Zeeland, met dezelfde oppervlakte als heel Singapore. Met op de voorgrond het meer en op de achtergrond bergen, voelde het ook een beetje aan als de Alpen (één van de bergen had zelfs nog sneeuw). Het was ’s avonds vroeg naar bed, want de dag erna zou een grote dag worden. Om half 6 ’s ochtends werd ik opgehaald om naar het begin van de Tongariro Alpine Crossing gebracht te worden. Dit is een wandelroute van zo’n 20 kilometer die door kraters en over vulkanen heengaat. Al aardig aan het begin van de route was de grootste vulkaan in het Tongariro Park en de eerste vulkaan die je kon beklimmen als je dat wilde: de Mt. Ngauruhoe van zo’n 2287 m. hoog. Daar ben ik voor gegaan en wat was het een klim. De helling was enorm steil en er was geen echt pad: de helling lag onder losse vulkaanstenen, waar je slecht grip op kon krijgen en met elke 2 stappen die je nam, ging je er amper 1 omhoog. Ik heb letterlijk op handen en voeten de vulkaan moeten beklimmen en was er helemaal klaar mee, maar opgeven is iets wat ik niet doe. Uiteindelijk heb ik de top gehaald en wat voelde dat goed! Het uitzicht beloonde het harde werk zeker. Maar helaas, als je eenmaal boven bent moet je natuurlijk ook weer naar beneden. Ik bleef maar uitglijden en op m’n achterste vallen, dus heb ik uiteindelijk de helling maar als een glijbaan gebruikt. Eenmaal beneden zaten de klim en afdaling erop, maar de wandelroute niet: ik had nog zo’n 14 km te gaan. De wandelroute was gelukkig niet al te zwaar (al ben ik een paar keer onderuit gaan) en was prachtig met verschillende kratermeren en enorme kraters. Na zo’n 9 uur onderweg te zijn geweest, heb ik het toch wel mooi gedaan! Met bloed zweet en tranen, vallen en opstaan (allebei letterlijk), 5 blaren en open handen en ellenbogen verder, kan ik zeggen dat ik toch best trots ben op mezelf en m’n Nike schoenen…!
’s Avonds was het tijd om bij te komen en heb ik met een groepje Nederlanders gezellig zitten kaarten. Na een heerlijke nacht slaap, werd ik wakker met ontzettend veel spierpijn, klaar om verder te reizen naar River Valley. Onderweg stopten we nog bij een wandelroute om naar watervallen te lopen, geweldig na de dag ervoor. Ik heb het toch maar gedaan, die 6 kilometer kon er ook nog wel bij. De watervallen waren wel prachtig en het weer was heerlijk. Aan het eind van de middag was de aankomst in River Valley. Dit is een uur rijden van de bewoonde wereld af, er was geen wifi of bereik. En zoals de naam al suggereert is het een vallei waar een rivier doorloopt. Het was om eerlijk te zijn best lekker om even zo ver weg van alles te zitten en het plekje was echt prachtig. In de avond hebben we met een klein groepje in een jacuzzi gezeten die uitkeek op de rivier, waar we af en toe snel in renden om even af te koelen. Zo’n avondje relaxen had ik echt even nodig.
Op het moment zit ik in de bus richting Wellington, waarvandaan ik mijn blog ook zal posten. Ik zal hier voor 2 nachten zitten. Op donderdag zit mijn avontuur op het Noordereiland erop en ga ik met de boot naar het Zuidereiland. Ik heb hier ontzettend veel zin in en het schijnt dat het Zuidereiland nóg mooier moet zijn dat het Noordereiland. Dan staat met nog veel moois te wachten, want wat was dit eiland al prachtig! Lieve groetjes en Kia Ora, ik zal proberen wat vaker iets te posten als dat lukt.