Een warm welkom
Door: Majolie
Blijf op de hoogte en volg Majolie
09 Februari 2017 | Nieuw Zeeland, Franz Josef
Bij deze weer een update vanuit het prachtige Nieuw-Zeeland. De afgelopen tijd is gelukkig íets rustiger geweest dan daarvoor, wat heel fijn was. Ik ben een week geleden verder gereisd naar het Zuidereiland, om deze ook te ontdekken. Mijn mening over Nieuw-Zeeland is nog steeds hetzelfde: wat een mooi, bijzonder en heerlijk land is dit! Zoveel verschillende plekjes om te ontdekken, wandelroutes om te lopen en bergen om te beklimmen (of gewoon naar te kijken). Het weer op het Zuidereiland is wel wat wisselvalliger, maar tot nu toe heb ik over het algemeen nog geluk gehad.
Na mijn vorige blog, zat ik nog 2 nachten in Wellington: de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Krijg geen wilde ideeën: de steden hier stellen niet al te veel voor. Auckland is de grootste stad hier en telt zo’n 1,5 miljoen inwoners (1/3 van de bevolking!). Na Auckland komt Wellington, dat maar 178.000 inwoners telt. De locatie van de stad is wel gaaf: het ligt aan ‘Straat Cook’: het water wat tussen de 2 eilanden doorloopt. Nog een leuk feitje: Wellington is de zuidelijkste hoofdstad ter wereld en de bijnaam is ook wel Windy Wellington. Toen de buschauffeur dat vertelde dacht ik dat de wind zo erg niet kon zijn. Maar ik ben erachter gekomen waarom de stad deze bijnaam heeft: het waait er continu (het stopt echt niet!) en behoorlijk hard ook. Op de dag van aankomst ben ik naar het Te Papa Tongarewa museum gegaan, waarvan de naam ‘De plek van schatten van het land’ betekent. Alle tentoonstellingen in het museum zijn gerelateerd aan Nieuw-Zeeland en worden allemaal op een hele leuke manier gebracht. Ik ben zelf naar ‘Awesome Forces’ gegaan, waarin je alles kon lezen en ontdekken over de ligging van Nieuw-Zeeland en hoe Nieuw-Zeeland en zijn landschappen zijn ontstaan.
Na mijn bezoekje aan het museum ben ik weer terug naar mijn hostel gegaan, waar ik wat uitgerust heb. De volgende dag had ik de hele dag in Wellington en het weer was nogal slecht: het regende, waaide hard (goh) en was grijs en grauw. ’s Ochtends heb ik weer een bezoekje gebracht aan Te Papa, je moet toch wat. Daarna ben ik maar eens op zoek gegaan naar een goede regenjas. Mij werd verteld dat het Zuidereiland behoorlijk regenachtig is en zelfs in Wellington kon ik hem al goed gebruiken. Na een geslaagde zoektocht, besloot ik om Mt. Victoria op te lopen (ze duiden hier alles met ‘Mt’ aan: het was een heuveltje van zo’n 200 meter hoog). Vanaf hier zou je een mooi uitzicht moeten hebben over de stad en op heldere dagen zou je zelfs het Zuidereiland kunnen zien. Mooi niet dus: na het bereiken van de top keek ik om me heen en alles wat ik zag was grijze wolken. Er was geen spoor te bekennen van de stad die beneden me lag. Jammer, maar laten we zeggen dat het goed was voor de beentjes.
De ochtend daarop was het tijd voor het tweede deel van mijn avontuur hier: de boot naar het Zuidereiland! Dit zou een hele mooie boottocht moeten zijn, maar het weer vond dat niet belangrijk. Het was weer grijs en grauw met regen. Het uitzicht op het dek was dan ook niet al te spetterend en het was er behoorlijk koud! We hadden wel geluk dat het water niet al te wild was: het schijnt dat de boot (vooral in de winter) behoorlijk heen en weer kan gaan. Ik heb samen met een groepje mensen van de bus mijn tijd verdaan met kaarten. Eenmaal in Picton, de plek waar de boot aankomt, was het weer nog steeds niet al te best. We zijn in een keer doorgereden naar Nelson. Dit was een optionele stop om te blijven slapen, maar hier heb ik gebruik van gemaakt: met het duiken in Australië zat ik samen met een man, Steve, die met zijn gezin in Nelson woont. Hij had me uitgenodigd om bij hem en zijn familie in Nelson te verblijven voor een paar dagen. Ik werd door hem opgehaald bij de busstop. Eenmaal bij hem thuis was het een warm welkom, zowel letterlijk als figuurlijk. Het was buiten behoorlijk koud en regenachtig. Ik werd heel lief begroet door zijn vriendin en haar 2 kinderen, waarvan de oudste zelfs warme choco voor me maakte, hmm…! Ik had mijn eigen kamer in het huis en werd door het hele gezin zo leuk behandeld, alsof ik deel was van het gezin.
De eerste dag, vrijdag, ben ik samen met Steve op pad geweest: de kinderen waren op school en zijn vriendin moest werken. Steve zelf is fotograaf van beroep, dus die kan vaak zelf zijn tijd indelen. Hij liet me Nelson zien en nam me mee naar een uitkijkpunt. Daarna reden we door naar Lake Rotoiti, een van de prachtige meren in ‘Nelson Lakes’. Vanuit daar reden we naar het begin van een wandelroute die we gelopen hebben en ons naar de top van Mount Robert bracht. Het uitzicht was geweldig en het weer was heerlijk. Bij terugkomst thuis hebben we met het hele gezin heerlijk gegeten en de plannen voor de volgende dag werden gemaakt. In de ochtend hadden Steve en Sarah (zijn vriendin) een fotoshoot van een gezin op Rabbit Island. De kinderen en ik werden ook meegenomen en we hebben onszelf vermaakt daar. Het was een mooi en rustig eiland, waar niet al te veel te beleven was. Na de fotoshoot hebben we met uitzicht op Rabbit Island wat geluncht en zijn we naar het Abel Tasman Nationaal Park gegaan. Dit is een prachtig gebied, vernoemd naar de Nederlander Abel Tasman, die als eerste Westerling Nieuw-Zeeland ontdekte. Toen zijn mannen aan land gingen, werden ze door de Maori als vijand gezien en vermoord. Na dit incident is Abel Tasman snel verder gevaren, zonder ooit voet te zetten op het land. Het park is groot en er zijn talloze stranden en baaitjes te vinden. Na een uurtje lopen zijn we naar een van die stranden gegaan, om daar even te genieten. Terug bij het huis, werd er weer heerlijk gekookt en zijn Steve en Sarah samen naar de bioscoop gegaan. In de tussentijd heb ik op de kinderen gepast, waar ze ontzettend blij mee waren. Dit was wel het minste wat ik voor ze kon doen na alles wat ze voor mij gedaan hadden. Op mijn laatste dag in Nelson, kwamen de 2 zoontjes van Steve ook thuis. We zijn met zijn allen naar een plekje bij een rivier gegaan. Je kon hier zwemmen, een beetje lopen en heerlijk in de zon zitten. Ik had geluk: het weer in Nelson was op de dag van aankomst na geweldig! Aan het eind van de middag werd ik weer afgezet bij de bus stop en heb ik afscheid genomen van het ontzettend leuke gezin. Wat een eer dat ik voor die paar dagen bij ze mocht blijven en dat ze me zo mee hebben genomen op pad!
Die middag ging mijn reis verder naar Kaiteriteri, wat een klein uurtje van Nelson afligt en dichter bij het Abel Tasman Park ligt. Het is een heel klein plaatsje, gelegen aan een leuke baai. ’s Avonds ben ik samen met wat mensen van de bus naar een uitzichtpunt gelopen. De volgende ochtend ging ik alweer verder naar de volgende bestemming; Westport. Onderweg zijn we naar Lake Rotoiti gegaan, het meer waar ik met Steve ook al geweest was. Eenmaal in Westport regende het behoorlijk hard. Samen met een Nederlander heb ik ’s avonds pannenkoeken met kaas gebakken, heerlijk na zo’n lange tijd! En nee: geen van allen was aangebrand ;). Na Westport was het tijd voor Lake Mahinapua. Onderweg stopten we eerst bij Cape Foulwind, waar we een wandeling maakten en waar je op een bepaald punt zeehonden kon zien op de rotsen! Het was weer grijs en grauw, maar de regen bleef gelukkig weg. Na een tijdje rijden was het tijd voor de tweede stop: de Pancake Rocks (Punakaiki). Deze rotsen maakten ooit deel uit van de zeebodem, maar zijn lang geleden omhoog gekomen door aardbevingen. Het zijn rotsen die bestaan uit allemaal laagjes, de manier hoe de zeebodem zich daar opbouwde: laagjes van resten van dood zeeleven met daaroverheen modder en dat honderden keren. Een heel bijzonder gezicht! De laatste tussenstop van die dag was in Greymouth, de grootste stad aan de westkust van het Zuidereiland. Hier werd vroeger veel goud gewonnen in de mijnen, wat veel mensen trok en waardoor vroeger enorm groeide (er zijn nu maar 12.000 inwoners…). Bij aankomst in Mahinapua, koos ik ervoor om zelf een figuur te maken uit ‘Greenstone’, een steensoort die je hier overal terugziet in sieraden. Ook ben ik zelf naar Lake Mahinapua gelopen. Zowel avondeten als ontbijt zal bij de accommodatie in, dus daar hoefde ik me geen zorgen om te maken. ’s Avonds was er een themafeest. Als er iets is wat ik verschrikkelijk vind is dat het wel, dus ben ik in normale outfit maar een kijkje gaan nemen waarna ik snel weer verdween en mijn bedje indook.
Gister was het tijd om verder te gaan naar de plek waar ik nu zit; Franz Josef. Onderweg zijn we eerst gestopt in Ross, wat vroeger ook een plaats was waar veel goud gewonnen werd. Tegenwoordig is dat niet meer, maar je kan wel een route lopen en nog wat sporen van het mijnen zien. De rit daarna was kort en net na het middaguur kwamen we aan in Franz Josef. Dit is een klein ‘plaatsje’, meer een weg met wat winkels, restaurantjes en hostels/hotels eraan. Mensen komen hier vooral voor de beroemde Franz Josef Gletsjer. Hier ben ik vanochtend naartoe gelopen, maar het was een treurig gezicht. De gletsjer is er nog, maar hij is ontzettend aan het smelten en vergeleken met jaren geleden is er niet veel meer van over. Natuurlijk was het een mooi gezicht, maar je kan niet heel dichtbij de gletsjer komen. Als je er echt op wilt, kan je dit doen door middel van een helikoptervlucht. Ik vond het prima zo en heb wel genoten van de wandeling. Het weer was vanochtend namelijk heerlijk, maar nu ik dit schrijf regent het buiten.
Na 2 nachtjes in Franz Josef ga ik morgen weer verder naar de plaats Wanaka. Wat ik hiervan kan verwachten weet ik niet, het schijnt in ieder geval een leuke plek te zijn met een prachtige wandeling. Als het weer een beetje meezit, ben ik van plan deze te doen. Nu ik er ben en toch al zo lekker aan het wandelen geslagen ben, waarom niet? Ook in Wanaka zit ik weer 2 nachtjes, wat heerlijk is. Even wat ‘langer’ op dezelfde plek! Kia Ora, jullie horen weer van me!
Na mijn vorige blog, zat ik nog 2 nachten in Wellington: de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Krijg geen wilde ideeën: de steden hier stellen niet al te veel voor. Auckland is de grootste stad hier en telt zo’n 1,5 miljoen inwoners (1/3 van de bevolking!). Na Auckland komt Wellington, dat maar 178.000 inwoners telt. De locatie van de stad is wel gaaf: het ligt aan ‘Straat Cook’: het water wat tussen de 2 eilanden doorloopt. Nog een leuk feitje: Wellington is de zuidelijkste hoofdstad ter wereld en de bijnaam is ook wel Windy Wellington. Toen de buschauffeur dat vertelde dacht ik dat de wind zo erg niet kon zijn. Maar ik ben erachter gekomen waarom de stad deze bijnaam heeft: het waait er continu (het stopt echt niet!) en behoorlijk hard ook. Op de dag van aankomst ben ik naar het Te Papa Tongarewa museum gegaan, waarvan de naam ‘De plek van schatten van het land’ betekent. Alle tentoonstellingen in het museum zijn gerelateerd aan Nieuw-Zeeland en worden allemaal op een hele leuke manier gebracht. Ik ben zelf naar ‘Awesome Forces’ gegaan, waarin je alles kon lezen en ontdekken over de ligging van Nieuw-Zeeland en hoe Nieuw-Zeeland en zijn landschappen zijn ontstaan.
Na mijn bezoekje aan het museum ben ik weer terug naar mijn hostel gegaan, waar ik wat uitgerust heb. De volgende dag had ik de hele dag in Wellington en het weer was nogal slecht: het regende, waaide hard (goh) en was grijs en grauw. ’s Ochtends heb ik weer een bezoekje gebracht aan Te Papa, je moet toch wat. Daarna ben ik maar eens op zoek gegaan naar een goede regenjas. Mij werd verteld dat het Zuidereiland behoorlijk regenachtig is en zelfs in Wellington kon ik hem al goed gebruiken. Na een geslaagde zoektocht, besloot ik om Mt. Victoria op te lopen (ze duiden hier alles met ‘Mt’ aan: het was een heuveltje van zo’n 200 meter hoog). Vanaf hier zou je een mooi uitzicht moeten hebben over de stad en op heldere dagen zou je zelfs het Zuidereiland kunnen zien. Mooi niet dus: na het bereiken van de top keek ik om me heen en alles wat ik zag was grijze wolken. Er was geen spoor te bekennen van de stad die beneden me lag. Jammer, maar laten we zeggen dat het goed was voor de beentjes.
De ochtend daarop was het tijd voor het tweede deel van mijn avontuur hier: de boot naar het Zuidereiland! Dit zou een hele mooie boottocht moeten zijn, maar het weer vond dat niet belangrijk. Het was weer grijs en grauw met regen. Het uitzicht op het dek was dan ook niet al te spetterend en het was er behoorlijk koud! We hadden wel geluk dat het water niet al te wild was: het schijnt dat de boot (vooral in de winter) behoorlijk heen en weer kan gaan. Ik heb samen met een groepje mensen van de bus mijn tijd verdaan met kaarten. Eenmaal in Picton, de plek waar de boot aankomt, was het weer nog steeds niet al te best. We zijn in een keer doorgereden naar Nelson. Dit was een optionele stop om te blijven slapen, maar hier heb ik gebruik van gemaakt: met het duiken in Australië zat ik samen met een man, Steve, die met zijn gezin in Nelson woont. Hij had me uitgenodigd om bij hem en zijn familie in Nelson te verblijven voor een paar dagen. Ik werd door hem opgehaald bij de busstop. Eenmaal bij hem thuis was het een warm welkom, zowel letterlijk als figuurlijk. Het was buiten behoorlijk koud en regenachtig. Ik werd heel lief begroet door zijn vriendin en haar 2 kinderen, waarvan de oudste zelfs warme choco voor me maakte, hmm…! Ik had mijn eigen kamer in het huis en werd door het hele gezin zo leuk behandeld, alsof ik deel was van het gezin.
De eerste dag, vrijdag, ben ik samen met Steve op pad geweest: de kinderen waren op school en zijn vriendin moest werken. Steve zelf is fotograaf van beroep, dus die kan vaak zelf zijn tijd indelen. Hij liet me Nelson zien en nam me mee naar een uitkijkpunt. Daarna reden we door naar Lake Rotoiti, een van de prachtige meren in ‘Nelson Lakes’. Vanuit daar reden we naar het begin van een wandelroute die we gelopen hebben en ons naar de top van Mount Robert bracht. Het uitzicht was geweldig en het weer was heerlijk. Bij terugkomst thuis hebben we met het hele gezin heerlijk gegeten en de plannen voor de volgende dag werden gemaakt. In de ochtend hadden Steve en Sarah (zijn vriendin) een fotoshoot van een gezin op Rabbit Island. De kinderen en ik werden ook meegenomen en we hebben onszelf vermaakt daar. Het was een mooi en rustig eiland, waar niet al te veel te beleven was. Na de fotoshoot hebben we met uitzicht op Rabbit Island wat geluncht en zijn we naar het Abel Tasman Nationaal Park gegaan. Dit is een prachtig gebied, vernoemd naar de Nederlander Abel Tasman, die als eerste Westerling Nieuw-Zeeland ontdekte. Toen zijn mannen aan land gingen, werden ze door de Maori als vijand gezien en vermoord. Na dit incident is Abel Tasman snel verder gevaren, zonder ooit voet te zetten op het land. Het park is groot en er zijn talloze stranden en baaitjes te vinden. Na een uurtje lopen zijn we naar een van die stranden gegaan, om daar even te genieten. Terug bij het huis, werd er weer heerlijk gekookt en zijn Steve en Sarah samen naar de bioscoop gegaan. In de tussentijd heb ik op de kinderen gepast, waar ze ontzettend blij mee waren. Dit was wel het minste wat ik voor ze kon doen na alles wat ze voor mij gedaan hadden. Op mijn laatste dag in Nelson, kwamen de 2 zoontjes van Steve ook thuis. We zijn met zijn allen naar een plekje bij een rivier gegaan. Je kon hier zwemmen, een beetje lopen en heerlijk in de zon zitten. Ik had geluk: het weer in Nelson was op de dag van aankomst na geweldig! Aan het eind van de middag werd ik weer afgezet bij de bus stop en heb ik afscheid genomen van het ontzettend leuke gezin. Wat een eer dat ik voor die paar dagen bij ze mocht blijven en dat ze me zo mee hebben genomen op pad!
Die middag ging mijn reis verder naar Kaiteriteri, wat een klein uurtje van Nelson afligt en dichter bij het Abel Tasman Park ligt. Het is een heel klein plaatsje, gelegen aan een leuke baai. ’s Avonds ben ik samen met wat mensen van de bus naar een uitzichtpunt gelopen. De volgende ochtend ging ik alweer verder naar de volgende bestemming; Westport. Onderweg zijn we naar Lake Rotoiti gegaan, het meer waar ik met Steve ook al geweest was. Eenmaal in Westport regende het behoorlijk hard. Samen met een Nederlander heb ik ’s avonds pannenkoeken met kaas gebakken, heerlijk na zo’n lange tijd! En nee: geen van allen was aangebrand ;). Na Westport was het tijd voor Lake Mahinapua. Onderweg stopten we eerst bij Cape Foulwind, waar we een wandeling maakten en waar je op een bepaald punt zeehonden kon zien op de rotsen! Het was weer grijs en grauw, maar de regen bleef gelukkig weg. Na een tijdje rijden was het tijd voor de tweede stop: de Pancake Rocks (Punakaiki). Deze rotsen maakten ooit deel uit van de zeebodem, maar zijn lang geleden omhoog gekomen door aardbevingen. Het zijn rotsen die bestaan uit allemaal laagjes, de manier hoe de zeebodem zich daar opbouwde: laagjes van resten van dood zeeleven met daaroverheen modder en dat honderden keren. Een heel bijzonder gezicht! De laatste tussenstop van die dag was in Greymouth, de grootste stad aan de westkust van het Zuidereiland. Hier werd vroeger veel goud gewonnen in de mijnen, wat veel mensen trok en waardoor vroeger enorm groeide (er zijn nu maar 12.000 inwoners…). Bij aankomst in Mahinapua, koos ik ervoor om zelf een figuur te maken uit ‘Greenstone’, een steensoort die je hier overal terugziet in sieraden. Ook ben ik zelf naar Lake Mahinapua gelopen. Zowel avondeten als ontbijt zal bij de accommodatie in, dus daar hoefde ik me geen zorgen om te maken. ’s Avonds was er een themafeest. Als er iets is wat ik verschrikkelijk vind is dat het wel, dus ben ik in normale outfit maar een kijkje gaan nemen waarna ik snel weer verdween en mijn bedje indook.
Gister was het tijd om verder te gaan naar de plek waar ik nu zit; Franz Josef. Onderweg zijn we eerst gestopt in Ross, wat vroeger ook een plaats was waar veel goud gewonnen werd. Tegenwoordig is dat niet meer, maar je kan wel een route lopen en nog wat sporen van het mijnen zien. De rit daarna was kort en net na het middaguur kwamen we aan in Franz Josef. Dit is een klein ‘plaatsje’, meer een weg met wat winkels, restaurantjes en hostels/hotels eraan. Mensen komen hier vooral voor de beroemde Franz Josef Gletsjer. Hier ben ik vanochtend naartoe gelopen, maar het was een treurig gezicht. De gletsjer is er nog, maar hij is ontzettend aan het smelten en vergeleken met jaren geleden is er niet veel meer van over. Natuurlijk was het een mooi gezicht, maar je kan niet heel dichtbij de gletsjer komen. Als je er echt op wilt, kan je dit doen door middel van een helikoptervlucht. Ik vond het prima zo en heb wel genoten van de wandeling. Het weer was vanochtend namelijk heerlijk, maar nu ik dit schrijf regent het buiten.
Na 2 nachtjes in Franz Josef ga ik morgen weer verder naar de plaats Wanaka. Wat ik hiervan kan verwachten weet ik niet, het schijnt in ieder geval een leuke plek te zijn met een prachtige wandeling. Als het weer een beetje meezit, ben ik van plan deze te doen. Nu ik er ben en toch al zo lekker aan het wandelen geslagen ben, waarom niet? Ook in Wanaka zit ik weer 2 nachtjes, wat heerlijk is. Even wat ‘langer’ op dezelfde plek! Kia Ora, jullie horen weer van me!
-
10 Februari 2017 - 16:21
Schaapherder:
Hoy Majolie ik probeer het weer op de iPad de vorige keer had ik de briefal kant en klaar en is die niet overgekomen toen heb ik een apje gestuurd ,vond ik ook leuk.Je gaat al hard door Nieuw Zeeland heen .Je bent al over de helft ,maar wat is het mooi hè.Het is hier op het ogenblik echt winter vriezen en sneeuw,niet veel sneeuw maar wel echt heel koud.Wij wensen je nog heel veel plezier met je rondreis heel veel liefs van opa Co en oma Jokexxxx -
11 Februari 2017 - 11:08
Jopie En Henk:
Wat een verschil met Australie, het land is niet zo groot en de afstanden zijn te overzien. De foto's geven een goed beeld van het land. Wat ons opvalt is de gastvrijheid die je daar aantreft en het contact wat je alweer zo snel legt met anderen in de bus of waar an ook. Wij genieten van jouw blogs en kijken al weer naar jouw nieuwe belevenissen uit. Veel plezier aan de andere kant van de wereld. Jopie en Henk -
11 Februari 2017 - 14:18
Sandra:
Hi majolie,wat heerlijk om zo'n warm welkom te krijgen ..idd t weer ziet er iets betrekkelijk kouder winderiger uit..mooie foto's...ook n prachtig land en wat heerlijk een Hollandse pannekoek (hi hi)..momenteel hebben wij een klein laagje sneeuw ..11 febr..veel plezier weer lieverd... liefs San X -
11 Februari 2017 - 17:35
Pauline:
Hoi globetrotter, wat maak je veel mee en ontmoet je lieve mensen, top, het gezegde "wie goed doet, goed ontmoet" is zeker van toepassing! Volgens mij ga je nu de smaak te pakken krijgen van het backpacken.
Door jou verhalen leren we veel van het land, het is ook een super interessant land, alleen al op de manier hoe het is ontdekt en de natuur is overweldigend mooi.
Tja, wat wij hier allemaal meemaken? Dat valt nogal tegen, afgelopen week waren we een écht internationaal gezin: Joleine in Brussel, papa in Parijs, jij in NZ en Jottum en ik bewaakten "het fort", was een saaie bedoening hier, al ben ik wel met mijn mijn lieve dinnetje Annelies naar de film geweest, "Demaine tout commence", was een feel good movie, alhoewel.......
Jottum geniet van de pasgevallen sneeuw, maar ik ben bang dat het niet lang blijft liggen, het weer is hier, zoals gewoonlijk, een zooitje, niets veranderd dus.
Het grootste nieuws afgelopen week was het uitlekken van sextapes van Patricia Paay (lekker belangrijk, heb er dan ook niets van gezien, zo NIET interessant), nou, geen nieuws dus, pap heeft gisterenavond nog meegedaan met een darttoernooi in de beruchte kelder van Eemnes en is vierde geworden, Trump weet dat er de afgelopen 2 jaar meerdere aanslagen in Europa zijn geweest waar niemand van de media iets van heeft bericht, hij heeft er een lijstje van......die vent is gek, ook niets nieuws dus.
Vandaag even met de benenwagen een paar boodschapjes gedaan, Kim (Primera), Sherida (Bon) en Daphne (Jansen), beide werkzaam bij Tetteroo vroegen hoe het met je gaat en vertelden me dat ze je avonturen via FB volgen, zo leuk en ik moest je de groetjes doen, bij deze.
Kortom, over ons hoef je niet in te zitten, ga genieten van je verdere avonturen, dan doen wij dat ook, liefs mama (nog 8 weken en 6 dagen, dan zie ik je weer ;-)) -
13 Februari 2017 - 23:09
Elly:
Hi Majolie,
Daar ben ik weer even. Ik heb je blogs vanavond allemaal gelezen.
Wat maak jij een schitterende reis!
Je beleeft zoveel dingen en hebt ook zoveel gezien. Dat neem je de rest van je leven mee.
Zulke mooie fito's!
Ik begrijp dat het afscheid van Noosa lastig moet zijn geweest.
Maar ik merk aan jou schrijven dat het rondtrekken je nu wat makkelijker af gaat.
Leuk dat je regelmatig mensen ontmoet die je al eerder gezien hebt. Dat geeft een vertrouwd gevoel.
Geniet er nog even van. De tijd gaat hard. We blijven je volgen, hoor!
Liefs van ons uit Nederland. Reinier en Elly -
17 Februari 2017 - 08:21
Mariska Kools:
hoi majolie,
wat leuk om te lezen jouw verslagen, ik ben er vanmorgen met een kop thee eens even voor gaan zitten.
en reisde zo een stukje met je mee, bijzonder deze avonturen en die vergeet je niet meer!
voor vandaag van harte gefeliciteerd! jarig in nieuw zeeland, weer eens iets anders.... 19 (ik zag op de website van TV Eemnes dat je jarig bent;-). zal wel even raar zijn dat je niet thuis bent vandaag, maar je hebt vast wel contact met het thuisfront vandaag en daar vieren na deze maanden heeft ook wel iets. wie weet waar je volgend jaar je verjaardag viert, leuk om over te mijmeren. maak er een fijne dag van (bij jou is die al een heel eind onderweg)!
jessa doet dit jaar eindexamen en gaat ook een tussenjaar doen, en jawel, de plannen zijn richting.... australie! met een vriendin, ze zijn druk plannen aan het maken.
vera heeft het nog steeds erg naar haar zin in eindhoven ;-)
namens vera, jessa, noud, ad en me wens ik je nog een hele fijne reis, geniet ervan, met veel ups en soms een down, en straks zie je je mams in thailand, ook heel bijzonder.
lieve groet vanuit eemnes, mariska -
17 Februari 2017 - 20:22
Bernard En Anouschka:
Héééééé' jarige job on tour! Van harte gefeliciteerd Majolie! Wat leuk om steeds jouw Blogs te lezen. En wat een prachtige foto's. We zijn al aan het sparen om ook een keer die kant op te gaan :). Nu eerst maar even op wintersport. Heel veel succes en liefs. Groetjes van Bernard, Anouschka, Danny, Robin en Niels.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
